بــــــــاراטּ

سالهای سال ، درخت سیب اسم خدا را زمزمه کرد

و با هر زمزمه ای سیبی سرخ بدنیا به آمد .

سیب ها هر کدام یک کلمه بود . کلمه های خدا .

مردم کلمه های خدا را می گرفتند و

نمی دانستند که درخت اسم خدا را منتشر می کند .

درخت اما می دانست ، خدا هم .

درخت اسم خدا را به هرکس که می رسید می بخشید .

آدم همه اسم خدا را دوست داشتند .

بچه ها اما بیشتر . و وقتی سیب می خوردند ،

خدا را مزمزه می کردند و دهانشان بوی خدا می گرفت . 

درخت سیب زیادی پیر شده بود خسته بود .

می خواست بمیرد ؛ اما اجازه خدا لازم بود .

درخت رو به خدا کرد و گفت : "همه عمر اسم شیرینت را بخشیدم ؛

اسمی که طعم زندگی را یادآدم ها می داد .

حس می کنم ماموریتم دیگر تمام شده بگذار زودتر به تو برسم "

خدا گفت : " عزیز سبزم ! تنها به قدر یک سیب دیگر صبر کن

آخرین سیبت ، سهم کودکی است که هنوز دندانهایش جوانه نزده ،

این آخرین هدیه را هم ببخش .

صبر کن تا لبخندش را ببینی ." 

و درخت یکسال دیگر هم زنده ماند .

برای دیدن آخرین لبخند و وقتی که کودک اخرین سیب را از شاخه چید ،

خدا لبخند زد و درخت ، آرام در آغوش خدا جان داد .

عرفان نظرآهاری